30.1.03  

Exponiendo proyectos

Esta tarde un amigo nos ha dicho si queríamos ir a verle exponer su proyecto de fin de carrera. Si lo aprobaba se podía considerar ya ingeniero técnico. Nos ha hecho gracia i le hemos acompañado. La verdad es que el amigo es de las últimas personas que me imaginaba exponiendo algo en público i mucho menos ante un tribunal que lo evaluara. Digamos que es un poco... bruto. A veces está como ausente i de repente te suelta una enorme, sin darse ni cuenta. Es un campeón, pero de verdad que allí no me lo imaginaba.
A la hora que habíamos quedado se nos aparece delante de la universidad con su traje i su carpeta con el proyecto. Primeras risas para quitarle los nervios. El sobradamente tranquilo, nos dirige hacia sus clases. Uno se imagina que estas cosas se hacen en aulas magnas, con un montón de alumnos esperando su turno. Nada más lejos de la realidad. Al entrar a la sala, vemos que se trata del aula de ordenadores. Tres hombres sentados en primera fila, los cuatro amigos en la última i él en lo alto de la tarima. La verdad es que todas las amenazas en coña que le decíamos, de armar barullo mientras hablaba, se nos han esfumado al verle exponer. Estaba extráñamente seguro, voz alta i muy puesto. El trabajo? pues bueno, sobre formaldehidos i demás... mucho no me aportó.
Al final, el colega se ha sacado un diez. Se lo merecía. Al menos para mí que no entiendo nada de eso i me ha convencido. Después de la exposición, unas cervezas a su salud i mañana lo rematamos de fiesta.
Así que sólo me queda dedicarle este post a mi amigo Aitor i a Raul, que también se lo sacó de encima aunque no pudimos ir a verle esta mañana.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


29.1.03  

Última noche

Hoy escribo temprano porque cierro esto i me voy a repasar los apuntes. Mañana es mi último examen del trimestre. Me ha pasado el tiempo volando, No sé si todo el mundo se ha dado cuenta de que nos hemos cascado ya el mes de Enero....
Bueno, pues eso, que tenía ganas de escribir algo i que a partir de mañana ya podré quedarme alguna noche un poco más tarde a charlar con alguien. Deseadme justicia para mañana, que ya estoy harto de encomendarme a la fortuna. Si estudio, quiero aprobar. Es lo justo, no?


escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


28.1.03  

Distancia

Mirar a los ojos, tocar las manos, sentir la voz o poder dar un beso. Son cosas que este medio no nos permite i que uno a veces echa en falta. Sí, podemos saber muchas cosas unos de los otros por lo que leemos, podemos conversar largas horas e incluso mandarnos una foto para imaginarnos almenos nuestros rostros. Pero siempre habrá esa falta de calor que no permitirá sentirse del todo entero.
Estoy seguro que a mucha de la gente que he conocido por aquí la puedo considerar mis amigos, pero también sé que a la mayoría es posible que no pueda verlos nunca en persona. Eso me produce cierta tristeza. Evidentemente, se me pasa cuando al día siguiente vuelves a saber de ellos. Es tan difícil a veces en la vida "de carne i hueso" llegar a saber de alguien a diario...
En cambio, cuando conoces en persona a alguien de quien solo intuías detalles por lo que escribía i te contaba, realmente sientes muchas más cosas que las que te permite este medio. Un café puede convertirse en mejor que todas las conversaciones que hayas tenido por charla instantanea.
I sin embargo, aun siento ese valor cálido que guarda la letra escrita. Quizás ya no sean las cartas manuscritas que con tanto aprecio recibía al abrir el buzón. Es algo distinto. I en algunos casos me llena. Me gustaría poder conocer a todos aquellos que me consideran su amigo sin haber cruzado una sola palabra de voz. Mientras tanto, intentaremos disfrutar de este privilegio con los que están cerca.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


24.1.03  

Hablar i dibujar

Hace un tiempo que me estoy enganchando a dos programas. Por un lado, el Messenger, que me hace muy fácil poder hablar con gente lejana a mí o con otra que estando más cerca me hubiese perdido el conocerla. I por otro lado, al Photoshop. Hace poco que me cambié el 6 en inglés por el 7 en español i realmente me permite usarlo de forma mucho más intuitiva. Pero me parecía que le podía sacar más jugo i empecé a buscar algunos manuales por internet. I haciendo los pequeños trucos que hay colgados por allí le estoy empezando a cogerle el gustillo. Urban Noises me pasó una web un poco más completa que la que yo encontré, pero me gustaría tener una en dónde explicaran todos i cada uno de los comandos i herramientas, para tenerlo bien claro.
Mientras no lo domino mucho, voy haciendo pequeñas cosas como el título del blog i algún que otro botón. Chapucillas comparadas con las cosas que se ven por ahí, pero al menos asi voy aprendiendo. Espero que cuando lo domine un poco más, no me falten ideas para desarrollar.
Bueno, si alguien conoce algún otro manual que me pueda ir bien, cuanto más práctico mejor, me hará un gran favor anotándomelo.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


23.1.03  

Casiii...

Hoy mientras estaba estudiando, mi amigo P. me ha enseñado una postal-free en la que salía un personaje, pongamos indio-pakistaní, vestido de Supermán i un titulo junto a él. Se trataba de publicidad sobre una obra de teatro, pero tenía la particularidad de que si entregabas esa postal al comprar tu entrada, el día 22, te salían dos entradas por 6 €. Evidentmente era una ocasión para ver teatro, a un precio muy asequible para nuestros maltrechos bolsillos que no podíamos desaprovechar.
La obra era a las 9. Teníamos tiempo pero con el inconveniente de que estábamos estudiando a media hora en tren de Barcelona. Pero bueno, con no mucha prisa fuímos tirando, sin preocuparnos por la hora. A las 8 cogimos el tren i a las 8 i media ya estábamos en Barcelona. Cuando salimos del Metro, nos dimos cuenta de que no fuímos los únicos que habíamos encontrado atractiva la oferta de los 6 €, porque el teatro, que se encuentra en Las Ramblas, estaba a petar de gente. También había bastantes periodistas i cadenas de televisión. No se puede negar que han hecho un gran negocio publicitario.
Nos fuímos metiendo más o menos en la cola, con la esperanza de que aún quedasen entradas. Nos ibamos acercando i parecía que quedarían. A todo esto, P. me dice:-"Déjame 3€ que mañana te los devuelvo". Meto la mano en el monedero i... no tenía más que 2 € para sacar las dos entradas. Durante todo el día me había ido gastando el dinero que cogí por la mañana i no tenía un duro. I la cola cada vez más cerca de taquilla. Salgo corriendo del teatro i empiezo a buscar un cajero automático. Saco 20€ i vuelvo al interior. Estábamos más cerca pero aun no nos tocaba. Menos mal que nos dimos cuenta antes de estar delante de la taquillera... Pero tanta suerte no podíamos tener el mismo día. Justo cuando quedaban 5 personas para nuestro turno, sale un tío i dice las fatídicas palabras: "No hay localidades" (en catalán lo dijo, claro...)
Así que después de tanto correr i buscar, nos hemos quedado sin teatro. La oferta continuará valiendo durante unos días; espero aprovecharlo ahora sí, i si puedo, ir más temprano a hacer cola.
Ah, por cierto, la obra és: Super-Rawal, dirigida por Marc Martínez, (un actor que salía en "Historias de la puta mili") i es una adaptación de la obra "Suburbia" pero situada en el barrio del Raval de Barcelona.
.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


22.1.03  

I parecen recuerdos...

Llevo unos días con un horario totalmente desordenado. Duermo, pero me levanto justo para comer. Voy a estudiar i enseguida se hace oscuro. Cuando me quiero dar cuenta, ya estoy volviendo a casa. Suerte que luego me conecto por aquí i algunas coversaciones (e interlocutores) pagan la pena. Aunque sean la causa de irme a dormir tan tarde.
Lo que me pasa es que estoy tan bien charlando a las horas que solía escribir, que las ideas que se me han ido ocurriendo durante el día para anotar algo, momentos que tengo o simples historias, no me vienen a la mente a las tantas de la noche i me cuesta mucho ponerme a escribir. Luego, al cabo de dos días, aquello que quería contar ya no me parece importante o no me apetece explicarlo.
Es por eso que me gustaría haber escrito el otro día que estuve toda la tarde paseando por el Gótico i el Born, descubriendo rincones de mi ciudad que desconocía, pequeños cafés acogedores cuya dirección i situación ya he olvidado por mi mala memoria. Que por unos instantes he estado yo solo en una calle de Barcelona. Supongo que los que seais de grandes ciudades entendereis el valor que eso tiene. Vaya, que durante unas pocas horas me confundí entre la gente i los turistas i pude sentirme de nuevo parte de mi ciudad.
También me gustaría haber escrito sobre la rabia que me da que haya un Museo Militar en Barcelona, en el castillo de Montjuïc i que Defensa no quiera ceder el castillo a la ciudad, siguiendo sin derrogar una ley propuesta en épocas franquistas, ahora que se está actuando para convertir la montaña en un parque para la ciudad.
Haber animado a gente que se siente un poco asqueada i así recordarle que me sigue teniendo a su lado para eso, para anirmarle.
Hoy querría haber escrito sobre la necesidad de ocio que me acosa i hace que las paredes se me caigan encima.
En fin, un monton de cosas que creo que van a quedarse en el tintero porque no me veo con ganas de explicarme en cada una de ellas. Epero que dentro de unos días, cuente con un horario más normalizado, menos estrés por el estudio i un poco más de orden i cuidado de mis ideas i podamos sacarle un poco de jugo.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


20.1.03  

Pero que tonto...

No soporto a la gente tocahuevos. Esos tipos que se ofenden con la más mínima tonteria que les molesta i luego son gente insoportable, que hacen las mismas cosas que cinco minutos antes les exasperaban.
Esta tarde en la biblioteca llevaba unas horas con una amigo sentado delante. Cuando éste se ha ido, ha llegado un individuo i ha ocupado su sitio. Ha puesto sus apuntes por la mesa i ha empezado a estudiar. Que se sacara los zapatos i estirara los pies hasta ponerlos debajo de mi "parcela" de mesa, pase; pero que me empiece a mirar mal porque yo tenía las cosas ocupando más sitio que él, pues me producía risa.
Poco después, al chaval que estaba estudiando dos sitios a su izquierda, le ha sonado el móvil. Fastidia un poco pero el hombre ha intentado apagarlo rápidamente para molestar lo mínimo. Pues al amigo de delante no se le ocurre otra cosa que levantar la voz i soltarle:"Ya está bien con el mobilito. Apágalo de una vez..." En tono burlón i bastante maleducado. Me lo he quedado mirando pero no le he dicho nada porque bastante se ha descrito él mismo. Por suerte, al del móvil le ha hecho más bien gracia la triste intervención del amigo. Más gracia nos ha hecho a todos cuando una hora poco más después, al individuo de delante, le ha sonado el vibrador del suyo i sin ningun tipo de vergüenza se ha puesto a hablar en medio de la biblioteca. Las miradas corrían entre los de la mesa.
Lo mejor de todo ha venido cuando intentando apuntar alguna cosa que le decían por el teléfono ha empezado a escribírselo en el dorso de la mano, con tan mala suerte que el bolígrafo no tenía tinta. Lo único que conseguía al apretar más para ver si conseguía escribir algo era que el rojo que se estaba haciendo en la mano de tanto forzar era cada vez más grande. Yo estaba a punto de soltar una carcajada, pero por fin se ha dado cuenta de que estaba haciendo el gilipollas i ha buscado un papel para apuntarlo.

Moraleja: Pues ninguna, que no soy nadie para ir dando lecciones, pero por favor, no me seais tocahuevos...

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


17.1.03  

Intimidad

Cuando empecé a escribir en el blog estaba convencido de que no se lo diría a ninguna persona que conociése personalmente, ni siquiera a aquellas que conozco de internet. Cuando sólo leía los de otra gente i no tenía el mío, tampoco se lo dije a nadie porque siempre tuve en mente llegar a escribir uno algún día. No sé si el hecho de que me leyera gente con la que tengo una relación personal fuera de este mundo me iba a cohibir o me cortaría en explicar ciertas cosas. A lo mejor me és útil para hacerles ver cosas que igual no soy capaz de contarles de viva voz, o les sirve para conocerme mejor.
I la cuestión es que cada vez veo más cercano el momento en que alguno de mis amigos va a descubrirlo, si no lo ha hecho ya. Cuando no tenía aún el blog, estuve comentándoselo a un colega por encima, porque lo quería aplicar en otra página para publicar noticias de mi facultad. A él le gustó la idea e incluso llego a abrir uno en blogger de prueba, pero creo que nunca llegó a saber que se utilizaba con este otro fin. Ahora, escribo en un foro que él también lee, al igual que otra blogger. Yo no he puesto la dirección de mi blog pero la otra chica sí, porque en su total derecho i no voy a pedirle que lo quite. I el hecho es que yo he comentado en su blog, por lo que si mi amigo entrase en el blog de esta chica i leyese los comentarios, en seguida vería mi nick, i el sabe que yo soy Flop! porque el nombre me lo pusieron ellos, por lo que no le costaría llegar a mi blog. Realmente rebuscado? pues sí, pero muy posible.
I me encuentro en un dilema. No sé si contárselo solo a él antes de que lo descubra, pidiéndole que no se lo cuente a nadie más; que si tienen que llegar hasta él, ya lo haran. O bien, espero que lo encuentre i decida contármelo. Porque que me lean, en el fondo no creo que me fastidiase tanto, lo peor sería que lo fuese diciendo a otros amigos sin que yo lo supiera. Eso me jodería bastante, pero tampoco podría cabrearme con él por eso, el que ha escondido cosas desde el principio he sido yo.
Bueno, que estoy bastante liado. Por lo tanto, X. (u otra persona que me conozca personalmente) si estás leyendo esto sin que yo te lo haya mostrado, te agradecería que no se lo contases a nadie más i que me lo dijeras a mí. Confío en ti.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


16.1.03  

Gastronomía de urgencia

Indican todos los médicos i dietistas que durante las épocas de mayor esfuerzo intelectual es necesario mantener una alimentación equilibrada, sana i en unos horarios muy marcados para que mantengamos una cantidad de nutrientes adecuada. I en la temporada de exámenes, ya me direis como es posible seguir estos consejos... Días estudiando, con muy poco tiempo para comer, viviendo prácticamente en las bibliotecas, combinando trabajo con estudio sin poder pasar por casa ni por un triste restaurante. I cuál es la solución más sencilla, tanto para cenar a las tantas o para llevar envuelto allá donde estemos? el bocadillo.
Cuántos días nos quedaríamos sin comer por no tener que cocinar si no fuese por esos dos trozos de pan con todo lo que puedas llegar a meterles dentro. I como considero que el saber uno no puede quedárselo para sí mismo, os voy a dar la receta de algunos de mis bocadillos preferidos, para que podáis degustarlos allá donde queráis. Todos ellos han sido testados i comprobados ( por mí, claro...):

::1-. Primero de todo, el elemento indispensable: el pan con tomate.
Parece sencillo, pero puede considerarse la clave para dar un salto de calidad en el tema de los bocadillos. Se abre el pan (si hablamos de bagguettes). Se corta un tomate crudo, maduro, rojo, por la mitad. I se empieza un movimiento de restregamiento de la cara interior de las mitades del tomate por las caras interiores del pan, de modo que todo el pan quede untado de tomate (por favor, no me echéis tomate de bote...). A continuación, añadimos abundante aceite de oliva en el pan. Finalmente, se puede añadir un toque de sal. I ya tendréis el "Pa amb tomaquet". Se puede comer solo pero mejor acompañado.

::2-. Bocadillo de atún
Tomamos el pan con tomate. Abrimos una lata de atún i tiramos el aceite. Cortamos un poco el atún i lo esparcimos por una mitad del pan. Cogemos unas cebollas tiernas i colocamos pequeños trozos por encima del atún. Finalmente, cogemos unas aceitunas rellenas, las cortamos por la mitad i también las colocamos por encima del atún, coincidiendo con los espacios que no tenían cebolla. Ya está hecho.

::3-. Bocadillo de filete con huevo
Sobre la base del pan con tomate, colocamos pequeños trozos de queso estilo "tranchete". Ponemos un trozo de bistec que habremos cortado en forma alargada i encima de éste, un huevo frito un poquito pasado para que no caiga la yema al reventar.

::4-. Bocadillo de jamón i queso
Otra vez sobre el pan con tomate, ponemos unos trozos de jamón serrano que podremos haber calentado en la sartén con poquísimo aceite. Encima del jamón, trozos consistentes de queso "Brie" i junto a éste, mitades de nueces.

::5-. Bocadillo de lomo
Seguimos con el pan con tomate. Ponemos trozos de queso, el lomo echo en la sartén i encima de éste, trozos de pimiento verde que también habremos pasado por la sartén hasta dejarlo bien doradito.

::6- Bocadillo de Hamburguesa
Se puede usar pan con tomate, pero yo lo desestimo porque le añado ketchup i mostaza. Usaremos pan redondo, de molde. I lo típico: queso, cebolla, bacon i a escoger, huevo frito.

::7-.Bocadillo para merienda i almuerzo
En un pan de molde, untamos crema de cacao (nocilla, vamos...) i en otra, leche condensada. En medio de las rebanadas, cereales.

::8-.Pequeños bocados
En trozos de pan tostado, colocamos paté i encima un poco de mermelada de arándanos o de frambuesa.
En otro trozo de pan, queso brie i un poco de membrillo.
I así, con varios de estos, puedes improvisar un entrante.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


14.1.03  

Fotos áureas

Esta mañana me he apuntado al curso de fotografía que tantos años vengo diciendo que haré i nunca encontraba el momento adecuado para empezar. Supongo que sino hubiese sido porque P. i dos amigas se han apuntado conmigo, no me hubiese acabado de decidir. Pero al final lo hemos hecho i ya tengo ocupadas todas las tardes de sábado desde febrero hasta abril. Dicen que el mundo de la fotografía tradicional ya no va a ningún lado, pero yo estoy seguro que para saber más de fotografía digital lo mejor es empezar por la analógica; además, la parte más artística i artesanal siempre estará entre carretes, reveladores i papel. Espero disfrutar tanto como las ganas que tengo ya de empezar.
El centro social donde nos hemos apuntado abría hoy la inscripción a los cursos correspondientes a invierno, i como ya sabíamos lo solicitados que están, nos hemos plantado en la puerta a las 8:30 esperando que abriesen a las 10. Aun así, no hemos sido los primeros. Hacía un viento gélido que te cortaba la cara i no te sentías las manos. I aún nosotros que siendo los más jovenes de la cola (el yoga i el tai-chi reinan entre la 3era edad...) nos hemos sentado en el suelo delante de las miradas recelosas de las señoras que seguro que estaban deseando poder hacerlo también pero no se atrevían por pudor. Como éramos cuatro, el rato se hizo más corto mientras hablábamos. Me gustó conocer a las dos amigas de P. porque el empezar el curso con alguien que no conoces puede llevarte a estar un poco más cortado, pero realmente son unas chicas simpáticas i estoy seguro que nos llevaremos bien. Una vez han abierto las puertas, nos hemos podido apuntar los primeros a nuestro curso i una cosa menos de la que preocuparse.

Después de almorzar, otra vez para la bilioteca. Esta vez sin muchas esperanzas, porque veo que el examen del miercoles está más bien complicado de aprobar, pero al menos se intentará.

Por la noche, me he connectado al blog de SeGo i al ver su trabajo de arquitectura técnica se me ha abierto la curiosidad por encontrar mis compases i punta-finas de cuando iba al instituto i me pasaba horas haciendo los trabajos de dibujo técnico que tanto me gustaban. Al empezar a rebuscar entre libros de diseño i geometría me ha venido a la cabeza un tema que comentábamos con unos amigos este mediodía. Era sobre la medida áurea. Discutíamos si las tarjetas de crédito, los din-A4 i otros rectángulos cumplían esta proporción. Como ninguno de nosotros entendía del tema, murió tan rápido como se inició. Pero me he decidido enterarme a través de internet. He encontrado un par de páginas muy interesantes i creo poder ya dar respuesta a mis dudas.
Básicamente, la medida áurea se basa en la proporción de (1 más la raíz cuadrada de cinco) partido por 2. Viene a ser 1,618... Esta es la proporción que siguen los lados de un rectángulo que cumpla la médida aurea. Un rectángulo en el que podemos inscribir un cuadrado de lado igual al del lado menor de éste i que nos deje un segundo rectángulo sobrante que también cumpla la medida áurea.Por poner un ejemplo: un rectángulo que esté formado por unos lados de 8 i 5 cm va a estar muy cercano a cumplir esta proporción. I ahí aparece lo más curioso porque si uno coge una tarjeta de crédito se va a dar cuenta de que se aproxima mucho a esas proporciones. He empezado a buscar algunos objetos por mi habitación que también cumplieran esa proporción i mi cámara de fotos digital también la cumple. I supongo que así, multitud de objetos. Del mismo modo, en una estrella de cinco puntas, las distancias entre las puntas seguidas i las alternas también la cumplen.
Bueno, que me ha entusiasmado el tema. Si queréis saber un poco más, os dejo unas webs donde lo explican mejor que yo.

medida áurea 1
medida áurea 2

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


13.1.03  

Atracción

El otro día hablando con una buena amiga, no se cómo, acabó proponiéndome un juego para descubrir si había alguna chica por la que sentía algo especial. Tenía gracia pues la amiga era la que fue mi pareja hasta hace pocos meses. Yo entré al juego porque me creó curiosidad plantearme a mí mismo esa cuestión. Después de los casos en que la búsqueda era obvia, empezó a preguntarme por algunas otras más al azar. Creo que se quedó un poco sorprendida cuando conoció mi posición en este tema. Sobretodo cuando mi respuesta ante mucha de la gente que me planteaba era que sentía "atracción" por ellas. I es que es así. Mi clasificación de la gente en base a lo que siento por ellos es ciertamente complicada pero no es algo que elija. Cuando digo que siento atracción por la mayoría de la gente que considero cercana a mí, me estoy refiriendo a que me siento atraído por su persona, no puedo evitar querer tratar con ella i conocerla un poco más cada dia.Este punto de atracción igual lo puedo tener con hombre que con mujeres. Por los que no he sentido ninguna atracción, suelen haberse quedado por el camino.
Después de la atracción, puede surgir la amistad. Posteriormente me pueden llegar a gustar i puede que al final solo las desee. En un grado máximo voy a tener cierta dependencia de ellas i quién sabe si considerarme enamorado. A veces, esta estratificación de los sentimientos es muy dificil de hacer. Supongo que a todo el mundo le sucede.
Después de hablar con ella, me planteé donde colocar, en el ámbito de la amistad, a la gente que he conocido por internet. Un post de Alberto tratando esto me hizo recordarlo aún más. I la verdad es que no tengo ni idea. Sí que puedo afirmar que por la mayoría de vosotros siento verdadera "atracción" del tipo que comentaba antes; si no para que voy a leer lo que escribiis cada día? i a algunos os considero mis amigos. Quizás no del mismo tipo que los amigos que uno hace en su vida "extrainternet" pero no sabría valorar ni quantificar esa diferencia. Por mucha de la gente que he conocido aquí, haría cosas que por amigos que tengo en la calle no he hecho i con muchos de vosotros hablo más que con los que viven a una manzana de mi cada. Pero realmente, me sabría muy difícil llevar esta amistad a un grado más alto si no tengo un contacto más "real" con la persona. Podría estar al borde, pero sé que no se cumpliría hasta el instante en que nuestra miradas se cruzasen, porque hay cosas que solo así se pueden saber. Es por esto que valoro tanto la complicidad. Aun así, me cuesta mucho más que en el mundo tangible separar una sensación de otra. I sin embargo, por aquí soy capaz de llevarme mucho más por la intuición a la hora de conocer a la gente.
Pocas veces cuando siento atracción por alguien de este círculo me equivoco con ella i a la mayoría acabo conociéndola i compartiendo cosas con ellos. En la vida de fuera de las pantallas, el concepto del tiempo para conocer a la gente que te atrae es mucho más largo. Pero cuando surge i ves que se cumple, tengo que admitir, aunque me duela, que me llena más que por aquí. Así que si alguien me quiere conocer de veras, me parece que no quedará más remedio que acabar viéndonos en persona.



escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


11.1.03  

niebla?

Ayer por la mañana, cuando salí de casa me encontré con una leve niebla que hacía un poco más pesada la falta de luz que ya hay en invierno. Habían avisado que igual caería "La Gran Nevada" e incluso la Generalitat, que tan poco previsora estuvo el año pasado había montado todo un dispositivo de alerta, pero de niebla no habían dicho nada i ésta es bastante rara en Barcelona. Seguí andando unos metros i al girar la esquina la niebla se hizo más espesa, más oscura i si me apuras empezaba a oler muy mal. Las luces de la guardia urbana, la policía i sobretodo de los bomberos ya no dejaban lugar a la duda. Eso no era niebla, era humo. Se estaba quemando un camión aparcado en la calle.
Por lo menos había dos coches de cada uno de los cuerpos de seguridad i un solo camión de bomberos. Tampoco entendía porque había más polis que bomberos, supongo que querrían multar al camión por estar en zona azul... La gente de la calle estaba parada mirando el "espectáculo" sin la prisa normal que uno lleva a esas horas i la gente de los balcones, aún con pijamas i batas, lo "disfrutaba" de su posición privilegiada.
A mí, eso de quedarme a mirar un accidente o un suceso en medio de la calle nunca me ha atraído poderosamente pero entiendo el sentido que tiene el fuego para la gente. Es uno de los elementos que más hemos aprovechado i aun así nos horroriza pensar que un día podamos ser pastos de las llamas. Incluso aunque nosotros no fallezcamos, el hecho de pensar que al quemarse nuestra casa se quema con ella "todo lo que tenemos i todos nuestros recuerdos" tiene un efecto paralizante i te deja una sensación de impotencia enorme.
En todos los tests de personalidad, siempre aparece esa típica pregunta de: qué te llevarías de tu casa en llamas si solo pudieses coger una cosa? Evidentemente que es una pregunta que te puede llevar hacia el tópico más material pero es verdad que si lo piensas, puede decir mucho de ti.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


10.1.03  

Duda

Hace tiempo que me pregunto algo. Por qué aparecen tantos blogs cuando uno hace una búsqueda en google i supongo que en otro buscador igual. Es debido a su elevado número, a su rápida variación, a descuidos por parte de los bloggers o al hecho de que están muy enlazados entre ellos..?
Si alguien pudiese informarme un poco se lo agradecería porque no tengo ni las más remota idea. Por otro lado, que os parece que vuestro blog salga tanto en los buscadores, incluso para búsquedas que ni imaginabáis que puedieran contener vuestros textos.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |
 

Bus i foto

Hoy después del examen, tenía mucho rato hasta la hora de comer así que he preferido coger el autobús al metro. Me he puesto al final de todo, con mi radio i a ver pasar la gente i los coches junto a mí. Mientras pasé por una calle, vi escrito en una pared, con letras muy grandes i brillantes, un graffitti que decia: IVAN TE QUIERO . Joder, ya sabía que no era para mí, pero a uno le sube la moral ver esas palabras escritas por las paredes. Claro que si hubiese puesto: FLOP! TE QUIERO entonces sí que hubiera flipado.
Era bonito pensar que alguien que de verdad estaba enamorado de ti, ha pensado que algún día bajarías por esa calle, aunque no sea tu ruta habitual i verías su mensaje escrito en tinta indeleble, con las manchas del tiempo que pasó desde que lo escribió pero manteniendo el sentido del mensaje por más que llueva o el humo de los coches lo vaya ensuciando. Lo que llega a ensar uno después de tres horas de examen para sentirse mejor...
Por la tarde, no tenía ganas de hacer nada de estudio, así que después de instalar el photoshop 7 he llamado a P. por si se venía a tomar un café o hacer algo. He quedado con él i me ha comentado que los cursos que estuvimos mirando de fotografía vuelven a abrir inscripciones este lunes para los meses de febrero a abril. Hemos ido hasta casa de una amigas de P. para ver si ellas también se apuntaban. Allí hemos estado hojeando los panfletos i hemos decidido que cogeremos el curso de iniciación que se hacen los sábados por la tarde, una hora i media cada tarde. Espero poder acudir todos los sábados pero seguro que alguno iré fallando. Tenemos que estar el lunes a las 8:30 allí mismo para poder hacer las inscripciones antes de que se agoten.
Espero que nos den unas plazas porque si no me apunto ahora, ya no lo voy a hacer hasta el año que viene. Aunque solo sea por los buenos propositos de Año Nuevo, lo voy a intentar.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


7.1.03  

Cartas sucias de fuel

Aún no he hecho ninguna valoración sobre el desastre del petrolero hundido,ni aquí ni personalmente. Aún queda mucho por venir i las vamos a ver de todos colores, solo es cuestión de tiempo. El que pueda tardar en reventar el casco del barco.
Pero si algo no soporto es la propaganda política, i mucho menos de un partido que se halle en mayoría absoluta en el gobierno para limpiarse el culo de mierda. Ni asumir responsabilidades son capaces de hacer.
En el blog de duncancuatro he encontrado esto, que me parece interesante compartir:

"El gobierno quiere limpiar de fuel su reputación Como probablemente ya debéis saber, el gobierno del PP planea hacer un envío masivo de panfletos explicando a la ciudadanía su "ejemplar" actuación en el caso del vertido de fuel del petrolero Prestige sobre las costas gallegas. Se hará a través del sistema de buzoneo. Tal acción supondrá un coste de al menos 20 ptas unidad, que si lo multiplicamos por los 15 millones de familias españolas nos salen 300 millones de ptas que se va a gastar nuestro querido gobierno para tratar de mejorar su maltrecha imagen, una suma importante, que bien pudiera destinarla de manera directa a paliar los desaguisados de su irresponsable gestión en las costas gallegas. Existe una manera fácil de hacer saber al destinatario de ese panfleto, es decir, al gobierno, que te niegas a tragarte sus explicaciones. Simplemente cuando lo recibas, sin necesidad de abrirlo, marca en el dorso del sobre, en letras grandes, REHUSADO. En teoría, el cartero debería devolverlo al destinatario. Si muchos decidieran rehusar a admitir dicho panfleto, sería una buena manera de mostrar el repudio a una clase política carente de toda sensibilidad.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


6.1.03  

Niños

A veces uno se sorprende al escuchar a dos niños hablando entre ellos. Realmente, muchos adultos tienen la manía de no prestar verdadera atención a los críos cuando estos les hablan i todo les parece que es una gracia que les están haciendo o bien no les importa una mierda lo que un niño les pueda decir. Siempre he creído que los niños tienen mucho a contar i que escuchándoles les estás educando a la vez que aprendes de ellos. Normalmente, suelen plantearte esas preguntas a las que no sabes qué responder, pero otras veces, sus preguntas sí que son muy objetivas i puntuales. I no creo que con meterles una mentira pensando eso de que "ellos no lo pueden entender" no les haces más que mal. Si tu no sabes responder adecuadamente, el chaval no se merece quedarse sin resolverlo por tu ignorancia. Él no tiene medios para aprenderlo i debes ser tú quien busque respuestas que les valgan.
Pero ciertas "mentiras" ( i todos sabeis a qué me refiero ) uno no sabe si les son malas, todos hemos oído hablar de ciertos traumas, pero sin duda mientras uno es crío lo vive con toda la ilusión.
Los niños que escuché, dos hermanos, me hicieron pensar en ello. No cabían en sí de las ganas que tenían de que fuera ya lunes. Su madre les decía que tampoco esperaran conseguir todo lo que desearan, que a veces solo es posible una parte, incluso con la magia de por medio. I me guiñaba el ojo. El niño, de unos 4-6 años parecía entenderlo i sólo se preocupaba por su nueva Game Boy. En un alarde de generosidad, se quedó callado, miró a su hermano i le dijo: "bueno, tranquilo que te la voy a dejar..." Me hizo gracia.
Por unos segundos, tuve esa sensación que uno nota cuando ve el mucho tiempo que dejó de ser un crío, aunque yo tampoco me considere un adulto, i echa un poco en falta ser feliz como lo es un niño. Bueno, hay otros tipos de felicidad que te ayudan a llevarlo mejor.

Por cierto, porque los niños se parecen cada vez más a Shin Txan ? Al menos los catalanes...

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


4.1.03  

Rambleando

Bueno, después del paréntesis que fue la fiesta de Fin de Año, tenemos que volver a la realidad i seguir como hasta ahora. Del post anterior... casi que mejor no diga nada. Sólo que me lo pase muy bien en la fiesta i que el sueño es muy traicionero.
El dia 9 tengo el primer examen, i tendría que estar apurando hasta el último minuto, pero sigo con mi inamovible tranquilidad i voy haciendo a mi ritmo. Esta mañana era el único día que tenía para comprarles algo a mis padres así que he salido de casa con la idea de que no podía volver de vacío. Las primeras ideas que tenía no se han podido materializar, así que se me han hecho las once i aun me dirigía hacia el centro. He entrado en una tienda de ropa i me he dicho que no salía de allí sin regalo. Al final le he comprado un jersey. Si no le gusta, para mí... Para el de mi madre tampoco he tardado mucho más. Así que a las 12, ya tenía hecho lo propuesto. Viendo el buen día de sol que hacía en Barcelona, i lo raros que son en invierno, me he dedicado un paseo por Las Ramblas. Iba dando el solecillo en la cara i se estaba realmente bien. He ido andando desde el mismo centro de Barcelona hasta el puerto. Si nunca habéis estado en Barcelona, os recomiendo que no marchéis de aquí sin un paseo por Las Ramblas. Las paradas de flores, la gente de todos lados del mundo, los pintores, los estatuas... I si es en un día como hoy, mucho mejor. Si no fuera porque me había quedado sin un duro encima, me hubiese comprado el diario i me hubiese ido a tomar una caña a alguna terraza del puerto. Tan solo me hubiese faltado una buena compañía para charlar.
Pero todo lo bueno se termina i poco después he tenido que coger el bus para ir a comer a casa. Con el paseo, se me había pasado el tiempo volando. He llegado, he comido i para la biblioteca otra vez. Cada día que pasa hay más gente. Ahora ya fin de semana, reyes i en nada a la rutina de nuevo. Suerte de estos días com hoy para romperla un poco.

Si ayer tuvisteis problemas para ver alguna imagen, fue debido a Netfrims, que no me deja ya tenerlas enlazadas. Espero haberlo resuelto.

I no quería plegar hoy sin hacer mención a un suceso que pasó ayer en Barcelona. Estaban trabajando en una obra con una serie de bigas i debido a un problema, una de las bigas se desplomó desde la altura de un edificio al medio de la calle, cayendo en vertical e impactando en el cristal delantero de un coche que pasaba justo en ese monento. Resultado: ni un herido. La biga quedo a escasos centímetros del conductor i éste no tenía ni un rasguño.
A veces, uno sabe si la suerte está con él o sólo quiere asustarle, pero ese hombre puede decir que ha vuelto a nacer.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


1.1.03  



Acavo de llefar a mi, Ca lA si no bo odlo drarado...
Iun beso tpdps.
A se aque la he liado u poco esre fin de alo.
Boms ewuimo viemdo en le cuaere!!

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |

webcam
fes click per fer més gran
adreça

socflop.blogspot.com

traducció
Para ir a la traducción en castellano (Internostrum)

clica aquí
calaix dels regals


Agenda


Prova del PA BIMBO

Aquest és el marcador de la prova. Si hi vols participar, només cal que escriguis aquí
la teva marca i l'afegirem.

  1er: amic Flop! 27"
2on: amiga Flop! 32"
3er: Flop! 42"
4art: xerop 57"
5è: ona 62"
6è: Gumets 90"
 
links
contacte


 
banners

by Dagon

línkame

línkame

by El Forat

by El Forat

by El Forat

línkame

mini flop!

i con camiseta blog

clica'm i sabràs més de mi
so flop!

arxius
Flop! Octubre'02-2007 | Firefox | 1024x768