28.11.02  

Enséñame mi dinero !!

Hoy volviendo hacia casa después de las clases he visto a una persona vestida de escocés por la calle, con todo lujo de detalles: su gorro alto i negro, una especie de bufanda, su chaqueta, i evidentemente, su falda a cuadros. En un primer momento me he quedado asombrado, no es normal ver a un guiri con su vestido tradicional. Pero a medida que me acercaba a él, he visto el porqué de su indumentaria. En el maletín que llevaba se podía leer: "El cobrador escoces". Se ve que ya no se lleva eso del Cobrador del frac i han buscado un vestido más llamativo. Cabe decir que no iba siguiendo a nadie por eso.
Justo en el momento en que lo he sobrepasado me he sentido cómo se debe sentir la persona que lo lleva todo el día detrás. Una mujer me ha mirado como diciendo: - tan joven i con deudas... - Realmente debe ser un coñazo. Cuando he llegado a casa se lo he comentado a mi padre. A él le ha hecho mucha gracia, que eso al menos és inofensivo. Me ha contado que a un amigo suyo un tío le debía dinero, pero mucho, se ve. Un día se presentaron al trabajo del tío unos hombre con pintas... "raras". Le propusieron que si conseguían el dinero del deudor, ellos se quedarían con un porcentaje. Se ve que el tío no quiso aceptar porque los métodos que iban a utilizar no eran muy legales que dijésemos.
Me he quedado flipando de que las mafias que todos vemos en las series realmente existan. Aunque luego he pensado en lo que me contó un amigo i también he visto que podría ser del todo cierto. Mi amigo trabaja en una panadería i durante un mes tuvieron a un tío atracándoles muy a menudo. Un día se presentó el "estamento de seguridad ciudadana" i le propusieron al jefe de la panaderia que por unos billetes ellos se encargarían de que el chorizo no volviese a robarles i que aprendiese la leccion durante un buen tiempo. Por lo que me dijo, tampoco cayó en la tentación de la solución fácil.
Si por lo visto, tampoco está tan mal eso de que te siga un tío vestido de escocés, no?

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


26.11.02  

En casa de herrero..

De resultas de la afonía del viernes, llevo cuatro días levantándome con dolor de garganta i muscosidad verdeblanquinosa. Esto hace que mis despertares se parezcan más a los de un fumador emperdernido que no a los de un sano joven, por la tos i esputos que echo.
Así que esta mañana mi madre ha decidido que me traía un jarabe i unas pastillas para la tos. Por si alguien no lo sabía, soy estudiante de Farmacia pero no hay cosa que me cueste más que tomarme un medicamento. No lo hago por desconfianza, por creer en otras terapias o por despreocupacion hacia mi salud. Simplemente, prefiero esperar siempre a que se me pase. Supongo que debe ser algo que viene con la profesión, aunque creo recordar que siempre he sido así. Incluso en la facultad cuesta encontrar una simple aspinirina para un dolor de cabeza.
Lo que más me gusta de los medicamentos es leer los prospectos i enterarme de que lleva cada medicamento, la dosis i posibles efectos secundarios. I es lo primero que he hecho cuando los he tenido en las manos. Así pues, si alguien quiere saberlo, estoy tomando 3 veces al día, 10 ml de Ambroxol cinfa 15mg/5 ml con clorhidrato de ambroxol, un mucolítico para disminuir la viscosidad de las secreciones bronquiales y también unas pastillas de mentol i tirotricina de efecto antiséptico i anestésico local. I realmente, me noto mejor...

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


24.11.02  

#webloggers

Por cierto, os recuerdo que existe un canal del IRC en donde puedes connectarte i hablar con gente que frecuenta este mundo de los weblogs. Si tienes alguna duda o quieres conocer más blogs o a sus creadores allí lo encontrarás. Cuanta más gente seamos, mejor.
Lo creadores fueron los de Genteblog.com.
Ale pues, nos vemos allí.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |
 

Sin palabras

Ya ha pasado el fin de semana i he obtenido como resultado una leve afonía meclada con tos i mucosidad. Bien, podría ser peor.
El viernes no tenía muchas ganas de salir por lo que llamé a un amigo para ir a tomar algo por el barrio. Cuando llegue a su casa estaban también otros amigos i acabamos yendo a casa de una tecera amiga. Compramos algo de beber i estuvimos allií un rato charlando. La chica de la casa nos propuso que fuéramos al cumpleaños de la compañera de piso de una amiga suya. Teniendo en cuenta que allí nos encontrabamos diez personas i que la fiesta era en un piso, nos pareció más razonable llamar antes de ir. No hubo problema, sólo que trajeramos algo de bebida.
Asi pues nos dirigimos hacia la fiesta. A mi me parecía un poco forzada la situación, más que nada porque estaba yendo al cumpleaños de la compañera de piso de la amiga de la amiga de un amigo, por lo que mi relación por allí era más bien poca. Una vez llegamos al piso me di cuenta de porqué no había problema. El piso era algo enorme, i eso que no entramos en las habitaciones. Había más gente de la que me esperaba i no paraba de llegar más. Había un tío pinchando i una sala solo con bebidas. Luego me enteré de que se estaban celebrando tres cumpleaños a la vez i de que acabé bailando con una de las homenajeadas sin saberlo. Una de las que cumplía años creo que era argentina porque debía haber más de la mitad de la colonia argentina de Barcelona. Me lo pasé en grande porque había muy buen rollo i la fiesta, sorprendentemente, aguantó hasta las 5 de la mañana, hora en la que vino una patrulla de la Urbana a echarnos.
A resultas de la fiesta, el sábado me levanté ya con afonía. Cierta persona me dijo una vez que yo siempre tiendo a tener afonía porque hablo con el cuello i no con la barriga, por lo que si tengo que forzar la voz la voy a estar perdiendo. Bueno, no se si tendrá razón pero me pasa a menudo. Supongo que ir a ver un pártido de futbol a casa de unos amigos i gritarle un poco al equipo contrario tampoco debe ayudar. Pues eso hice el sábado.
Lo único que sé es que esta mañana me ha despertado el teléfono i al ir a hablar no podía articular ningún sonido. Mi madre al otro lado del aparato me ha echado la típica bronca de madre por no seguir sus indicaciones de bufandas i medicamentos. Espero que esta semana no se me reproduzca este incidente i pueda seguir el ritmo normal de clases.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


21.11.02  

Autposia pública

Hoy leía en el periódico que se había realizado una autopsia en público i que la gente pagó uns 18€ para poder asistir, a la vez que era retransmitida por televisión.
Dejo a parte si es ético cobrar por tal acción convirtiendo en espectáculo algo que solo concierne a la medicina, pero encuentro muy interesante esta propuesta. Me refiero al hecho de desdramatizar la muerte i poder observarla desde un punto de vista más biológico. Me encantaría poder asistir a una autopsia, no digo a un espectáculo como el que hizo el doctor Von hagens pero sí a una investigación del cuerpo de un fallecido en búsqueda de las causas biológicas de su muerte. El tal médico es también conocido por haber desarrollado una técnica para plastificar tejidos humanos i obtener así verdaderas estatuas de humanos con todo lujo de detalles. Cabe decir que todas los cuerpos que utiliza provienen de personas que se ofrecieron voluntarias a tal hecho. I quiero remarcar mucho la diferenciación entre cuerpo i persona, porque para mí son totalmente distintos. Si con este tipo de acciones la gente empieza a conocer más la fisiología de su cuerpo i aumentan las donaciones de órganos, pues bienvenida sea. Creo que aun conservamos una mentalidad demasiado ligada a la religión en donde el cuerpo de una persona debe permanecer impoluto hasta su entierro i eso nos hace rechazar toda visión del cuerpo como organismo que un día puede dejar de cumplir los requisitos metabólicos que necesita i que no puede mantener la estabilidad que lo mantiene "en vida".

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


20.11.02  

Ya no estás

Cada día nos dejabas un poco de tu vida en el blog. Pequeños fragmentos que nos hacían sentir que había alguien detrás de la pantalla dispuesto a abrir una ventana al mundo. Tenías unos pocos comentarios i resultaban muy interesantes tus contestaciones. Al igual que los comentarios que hacías en otras páginas. Tuve la suerte de disponer de tu confianza i varias veces a la semana hablabamos en el chat o a traves del messenger. Me gustaba mucho también recibir algun que otro mail tuyo i sentir que había encontrado una amistad a través del modem que nos une.
~
Hace tres semanas que no escribes. Tu página sigue igual que siempre. Con tu bonita sonrisa en la foto que colgaste para enseñarnos tu nuevo corte de pelo. El último post hablaba de ello i no me parecía ver razón alguna que indicase que ibas a dejarlo momentáneamente. Habré leído cientos de veces ese post, a la espera de que en una de mis recargas aparezca uno nuevo. Los comentarios de gente que pregunta por ti me hacen sospechar que no soy el único que te echa de menos.
En el canal, siempre estoy conectado para ver si tu nombre se ilumina i puedo volver a saber de ti. Los mails que te envío ya no obtienen respuesta i empiezo a estar preocupado por ti. Ya no comentas otros blogs i estoy empezando a mirar alguno nuevo por si encuentro algun señal tuyo. Pongo tu nombre en buscadores i visito páginas rarísimas en tu busqueda. Estoy totalmente desolado i me siento impotente ante esta situación i ni preguntando a otra gente que te conocía si sabe algo de ti obtengo una respuesta satisfactoria.
~
Han pasado tres meses i ya he asumido que no volverás a entrar aquí. Siento que no pueda compartir más cosas contigo pero no he encontrado solución. Ahora sólo espero que todo sea cansancio hacia esto o imposbilidad, porque pensar algo més serio me hace ver qué delgada es la cuerda que nos mantiene unidos en este medio.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


17.11.02  

Ni olvidamos ni perdonamos

Este sábado se han vuelto a reunir en el valle de los caídos los nostálgicos de una época oscura i trágica de España. Dentro de unos días es el veinte-ene i las banderas con el buitre i las manos alzadas han vuelto a recordarnos que hay gente que aún conserva la idea de que las libertades pueden ser pisoteadas en nombre de "una, grande i libre". Si ya me produce extrema repugnancia que exista una tumba faraónica para tal dictador, en donde murieron costruyéndola numerosos esclavos republicanos perdedores en la guerra i que descansan allí también; más aun que sea Patrimonio Nacional, un organismo público, el encargado de subvencionar tal acontecimiento. Un organismo público del mismo Gobierno que otorga subvenciones millonarias a la fundación que lleva por nombre el del general, que no tiene ninguna vergüenza en declarar que su objetivo es mantener el ideario franquista i exalzar las hazañas de tal período.
Cada uno puede pensar lo que quiera, es su libertad, pero no es de justicia que pueda exhibir i hacer homenaje a tan funestos acontecimientos. Aún es hora que de que en España salgan a flote todas las barbaridades que se cometieron pero que además los responsables no permanezcan en la total impunidad i encima pasándonoslo por la cara.
En el campo de exterminio nazi de Auswitch todo se ha mantenido igual para que la gente pueda entender hasta que punto puede llegar la irracionalidad de las ideas. En este país, en vez de querer aprender, se quiere hacer como si nada hubiera pasado i todo fuese perfecto.
Pue me niego a aceptarlo. Siento repulsa cuando he visitado ciudades españolas bellísimas, con gente cojonuda, en dónde me he sentido como en casa pero he visto estatuas eqüestres del general, bustos en parques, nombres de avenidas o placas en plazas mayores. I preguntas i te dicen "que es un periodo como otro de la historia i que no podemos olvidarlo". Claro que no podemos olvidarlo. No debemos. Pero no con estatuas victoriosas ni emblemas ostentosos.sino con el verdadero recuerdo i incluso arrepentimiento.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


14.11.02  

Magia

Llego a casa. Enciendo el ordenador i la radio. Dejo las cosas i la chaqueta mientras se carga el pc i voy a hacerme algo para comer. Vuelvo a mi habitación i entro a Internet. Empiezo a leer algunos blogs i a hablar con algunos amigos. Va pasando el rato i mi mente se ha olvidado de los problemas que podía traer. De repente, una musica llega a mis oídos. En la radio están poniendo una canción que me encanta, que habré oído miles de veces en CD i MP3. Pero esta vez es diferente, es como si fuera la primera vez que la oyese. No podría decir ni una sola canción de las que habían sonado antes que esa, no estaba prestándole atención, pero ese instante vale por todas las canciones juntas. Que grandes sorpresas nos regala la radio a menudo. Esa incertidumbre de no saber nunca que va a haber al otro lado del auricular es mágico, al menos para mí. En parte me recuerda mucho a esto. Es por cosas como esta que sigo confiando en la radio.

Post inspirado en un comentario de girlFont aquí.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |
 

Indecisión

Os acordais de que hace un tiempo os hablé de mi amigo C.? Pues bien, hoy me lo he encontrado i me ha contado que lo ha dejado con su novia. No se sentía honesto estando con ella i que aún pensaba con su amiga de internet, que por cierto, se está recuperando de su enfermedad i está a punto de salir del hospital. El tiene en mente ir a conocerla sin falta. Se encuentra un tanto extraño, porque se siente con ganas de cambiar hacia adelante, pero también un poco apesumbrado por no perder la amistad con su exnovia. Aunque yo sí que me encuentro totalmente descolocado. Cada día que me lo encuentro es una cosa diferente; no me atrevo a preguntarle. Pero lo que yo quiero es que el sea feliz, i si le cuesta más o menos hallar esa felicidad, a su lado me tendrá para lo que haga falta.

Ah, por cierto, hoy me he comprado un pendiente nuevo. Llevaba desde hace meses el medicinal, totalmente por vaguez i perrería, pero hoy me he decidido a comprarlo. Ya pondré alguna foto.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


12.11.02  

Modernidad

Hay una biblioteca en mi barrio a la que se le podría atribuir el adjetivo de "curiosa". Hacía mucho que no iba i cuando lo hago es porque no tengo tiempo de ir a otra. Hoy tenía que pasar unos apuntes de dos días que falté a clase i parecía la mejor opción. Se trata de una biblioteca semi-pública i ocupa todo un piso de l'Eixample. Lo primero que sorprende es que tienes que tocar el timbre para entrar i luego subir por la escalera. Una vez dentro, dos "jovenzuelas" a punto de jubilarse que hacen de bibliotecarias te obligan a escribir tu número de socio i firmar en un papel. Evidentemente, nadie se sabe su número i eso está lleno de firmas que claramente son inventadas. Una vez dentro te encuentras con pequeñas mesas de 4 personas con un foco para cada mesa. Eso es lo mejor de todo, porque mientras no hay exámenes, puedes ocupar toda la mesa. Pero una vez con los apuntes ya en la mesa empiezas a acordarte de porqué dejaste de venir: unos chavales de instituto sentados en la mesa del lado discuten a un volumen considerable si Zidane es mejor que Riquelme. Evidentemente no se preocupan de bajar el tono porque las que deberían dar ejemplo, las bibliotecarias, utilizan el mismo volumen o superior para hablar entre ellas. Pero bueno, una mirada de las mías ha hecho que se diesen por aludidos i se callasen un poco.
Segundo contratiempo: las ventanas tienen cristales que parecen papel de fumar, se puede oír desde los niños que corren por la calle a todos los autobuses que pasan por delante. Pero bueno, a eso también te acostumbras.
Empiezas a flipar cuando oyes un piano. Te levantas, pegas el oído a la pared discretamente, i descubres que el vecino del piso de al lado está ensayando. Te armas de paciencia i cambias de mesa. Pero el remate final viene cuando recuerdas que para abrir la puerta de la calle se tiene que llamar al timbre; i lo sabes porque cada dos por tres estás oyendo el dichoso "brrrriiiiiinnnngg!!". Estuve por levantarme i aconsejarles que instalen uno de esos que usan los sordos, que va con luces. Pero bueno, dentro de poco abren una nueva i esta pasará a mejor vida. Puede ser que por entonces descubran que aún tengo el libro de química que cogí hace año i medio i que no pueden saber que lo tengo yo porque no utilizan sistema informático alguno sino pequeñas targetas de papel i microfilms, i que no devuelvo porque no sabría que cara ponerles.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


11.11.02  

Pequeños cambios

He hecho unos pequeños retoques por aquí, más que nada para ver si voy aprendiendo algo.
La mayoría de cosas han sido para ordenar. Pero he añadido un par de links i he puesto un tag-board i un libro de visitas.
Supongo que dentro de un tiempo quitaré uno de los dos, depende del uso que se le dé a cada uno i lo que más me acabe gustando. Vosotros teneis la palabra.
Pues esto es todo.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |
 

Buena mañana

Hoy me he levantado muy bien. Uno de esos días en los que pese a lo poco que hayas dormido, te sientes a tope. He desayunado de forma copiosa i he salido con el tiempo más que holgado. La verdad es que me ha sorprendido incluso a mí mismo lo fresco que estaba. Ayer por la noche, mi amigo P. me llamó para decirme si aún seguía en pie lo que le había dicho el sábado. Ya ni me acordaba. Me ofrecí para ayudarles a tranportar una mesa junto a otros amigos desde su casa hasta la de M. I como lo prometido es deuda, me puse la chaqueta i me fui para su casa. Allí ya estaban M. i V. Ya sabía que sería un trabajo un poco pesado pero me compensaban las risas que echaríamos.
En un primer momento no hubo problema para bajarla, lo hicimos por el ascensor. Una vez en la calle, cogimos cada uno de una esquina i empezamos a andar. El principal inconveniente es que no teníamos un triste coche con que llevarlo, pero las casas no estan muy lejos una de otra. Así pues, a las once de la noche cuatro personas llevando una mesa por en medio de la calle del barrio del Raval de Barcelona. Llegó un momento en que las dos personas del lado por dónde no se podía coger bien se hartaron i sugirieron que la llevaramos a hombros, cual cristo de semana santa. Allí me tocó pringar a mí porque era el más alto i por lo tanto llevaba más peso. Cuando ya llevabamos andados unos metros, vemos pasar junto a nosotros dos ambulancias en la misma direción. En pocos segundos nos encontramos con las dos ambulancias i dos coches de policía que cortaban las estrechas calles del Raval. Por lo que pudimos oír ( i por la sangre del suelo) se habían estado dando de bien por allí. Era un poco surrealista i los polis nos miraron un poco mal por la mesa pero bastante trabajo tenían ya. Cuando llegamos a casa de M. empezó lo peor, subirla a fuerza de brazos por una escalera más bien pequeña. Más de una vez estuvimos a punto de perderla escaleras abajo, pero al final lo conseguimos.
Como ya estabamos puestos en esto de cargar, nos llevamos de casa de M. un espejo i un taburete giratorio de bar que no quería, para el piso de P. A todo esto, se nos hicieron las tantas. Pero como decía más arriba, esta mañana me sentía en plena forma.
Pero no todo puede ser perfecto. A la llegada de la estación del Metro, nos anuncian que las lineas están paradas i toda la red en espera. Tuvimos que bajar todos del Metro e intentar salir al exterior. Mi cara ya empezaba a perder el aspecto de buen rollo, pues ya no llegaba a tiempo a clase. Apretones, falta de aire, desinformación... ha sido un caos salir de esa estación. Los rumores ya empezaban a correr i se decía que una chica se había tirado a la vía.
A todo esto, me empezaba a doler el hombro de lo de anoche... Si es que no hay mañana buena.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


10.11.02  

Pero la fortuna no estuvo conmigo

A veces se te plantean situaciones que parecen venir justo en el momento adecuado. Ayer por la noche llamé a mi amigo P. para saber si hacían algo por la noche. Me dijo que había quedado con unas amigas de su clase. Me apunté con ellos. Fuímos a ver un espectáculo de circo, en el Ateneu Popular de... Nou Barris. Sí, por un momento pasó por mi cabeza que "la chica del N6" estaría allí también viendo el circo, al fin i al cabo era en su barrio i me parecía que podría ser. Sé que era rematadamente difícil que eso ocurriese, pero uno siempre confía en el destino.

Nunca había ido al Ateneu i me gustó bastante. El espectáculo estuvo muy bien. En un pequeño teatro, con no mucha gente i con buen rollo en el ambiente. La primera de las actuaciones fue de trapecio, en donde una pareja literalmente bailaba colgados a unos metros del suelo. Después, otra actuación de trapecio i de equilibrios. Después, dos actuaciones de malabarismos, una de mazas, muy buena, i otra con pelotas. Clowns, equilibrios i diversos mas para acabar.
Después del circo, había una sala que utilizaban como discoteca i estuvimos allí bailando unas horas. Pues os creeis que tuve todo el rato a la "chica del N6" en la cabeza, que igual podria estar por allí?
No es que estuviese obsesionado, ni que haya tenido un flechazo, pero tenía esa sensación de que si había ido hasta un barrio de Barcelona que no he pisado nunca después de lo que me pasó ayer sería de las pocas posibilidades de volver a verla.
Pero la fortuna no estuvo conmigo...

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


9.11.02  

Conociendo gente

Acabo de llegar del cine. Mientras estaba viniendo para casa, una chica de más o menos mi edad me ha parado para preguntarme si conocía dónde estaba la parada de un bus nocturno. Como mi orientación es pésima me costaba mucho explicarle con palabras dónde podía encontrarlo, así que la he acompañado un trozo hasta donde el camino era recto.
La chica era simpática i me ha caído muy bien por los pocos minutos que hemos estado hablando, i creo que yo también le he caído bien. Después de indicarle el sitio, nos hemos despedido i he rehecho el camino hacia mi casa. Por un momento he pensado que me gustaría volver a verla, hablar con ella un poco más i conocerla mejor. Pero yo no soy de esa clase de personas que son muy desenvueltas i enseguida saben como hacer que la otra persona te dé algún dato para poder encontrarles. I tampoco me parecía que la chica estuviese por la labor de darle su número de teléfono a un desconocido. Pero siempre he pensado que por esta tontería de formalidades nos perdemos el conocer a gente que quién sabe si podrían llegar a ser nuestros mejores amigos.
En todo caso, si conoceis a una chica de Figueres, pelo negro, 1.70 +o-, piercing en la nariz, chaqueta roja, que vive por Nou Barris i que esta noche buscaba el N6, pues que el chico de pelo largo despistado quiere volver a saber de ella. Gracias.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


8.11.02  

Cine i cervezas

Esta noche voy a ir a ver "Dragón rojo". Me gustó mucho "El silencio de los corderos" i no vi "Hannibal", pero como en el cine actual es posible ver una tercera parte de una trilogía sin haber visto las anteriores o vicerversa, pues creo que me va a gustar. Hace tiempo que no voy al cine en viernes. Es un día en el que suelo salir i si no es así es porque he quedado con alguien. Si voy, suele ser los lunes o los miercoles i algún sábado o domingo. Aunque eso es debido a que los miércoles i jueves entro a las 11:30 i puedo irme a dormir más tarde.
Luego supongo que iremos a hacer unas cervecillas, con los amigos. Hace tiempo que no quedamos para sentarnos en un bar i poder reír un rato juntos. Ahora nos vemos menos, hay amigos que igual una vez o dos al mes, pero estas reuniones suelen mantenernos unidos.
Bueno, que nadie me cuente el final de la película i si alguien se quiere apuntar, pues ya sabe.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


6.11.02  

Mierda, se ha jodido el ultimo post, no ha salido todo i además no puedo borrarlo. Me habré dejado algo en el hipertexto que ha dado al traste con todo el post. Pues ahora me da mucha pereza volver a escribirlo todo. Bueno, si a alguien le interesa, que pique en donde pone "Escribe flop!" i entrará en una página que explica de forma más extensa lo que escribí sobre el Radón. Ale, pues nada... esto me pasa por inexperto.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |
 

Esta semana estoy asistiendo a una serie de conferencias englobadas bajo el título de "Medi Ambient i Salut". El tema que se ha tratado hoy ha sido el

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |
 

Conexión Japo-catalana

El otro día vino a Barcelona una amiga que está estudiando fuera i se trajo consigo a una compañera de estudios, con la particularidad de que era japonesa. Como a todo buen japonés, la llevamos a dar una vuelta por Barcelona i a enseñarle Las Ramblas i sobretodo los monumentos i edificios de Gaudí. Parece que le gustó bastante. Ya por la noche, fuimos a cenar i la llevamos a un sitio de tapas. Allí sí que disfrutó o almenos la carita de contenta la ponía. I hay que ver como les gusta el jamón a estos japoneses...
Lo que más le sorprendió a la muchacha fue la facilidad con la que mantenemos un contacto físico aquí. Se ve que allí en el Japón no se tocan, ni se besan ni se dan la mano; i si un chico i una chica se abrazan quiere decir que son novios. Por eso les resulta muy extraño que nos saludemos con dos besos. Ya no te cuento cuando salimos por la noche... Pero bueno, creo que se lo paso bien. Lo peor es que la chica solo había estudiado francés, rompiendo así el mito de que todos los japoneses hablan perfectamente el inglés, pero bueno, nos entendimos bastante bien.

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |


4.11.02  

Bancos de mierda

Quereis un consejo? No os fieis nunca de los bancos. Me acaban de clavar una puñalada por la espalda en toda regla. Por qué no cumplirán nunca lo que dicen? por qué son tan simpáticos al principio i cuando tienes dinero? Por qué les gusta tan poco trabajar???
Estoy asqueado. En cuanto tenga dinero para comprame una caja fuerte, no me van a volver a ver el pelo. Me cago en sus muertos...

escriu flop! - Ivan Rodriguez | link |

webcam
fes click per fer més gran
adreça

socflop.blogspot.com

traducció
Para ir a la traducción en castellano (Internostrum)

clica aquí
calaix dels regals


Agenda


Prova del PA BIMBO

Aquest és el marcador de la prova. Si hi vols participar, només cal que escriguis aquí
la teva marca i l'afegirem.

  1er: amic Flop! 27"
2on: amiga Flop! 32"
3er: Flop! 42"
4art: xerop 57"
5è: ona 62"
6è: Gumets 90"
 
links
contacte


 
banners

by Dagon

línkame

línkame

by El Forat

by El Forat

by El Forat

línkame

mini flop!

i con camiseta blog

clica'm i sabràs més de mi
so flop!

arxius
Flop! Octubre'02-2007 | Firefox | 1024x768